Από το : http://itsaousa.blogspot.com/
Η ζωή είναι ένα Λούνα παρκ με μεταλλαγμένο ποπ-κορν, και άλουστο μαλλί της γριάς. Μπαίνεις στο Λούνα παρκ και παίρνεις εισιτήριο για το τρενάκι με τα φαντάσματα. Ξεκινάς τη διαδρομή και σου κόβεται το αίμα από τον τρόμο. Βλέπεις μπροστά σου όλους σου τους γκόμενους... που νταραβερίστηκες, και φρικάρεις. Έμοιαζε ο Πέτρος με ζόμπι; Είχε ο Γιώργος δυο κεφάλια; Ήταν ο Μίλτος νεκρός σε προχωρημένη σήψη; Και όλοι αυτοί μαζί, ήθελαν να σε καθαρίσουν; Αναγκάζεσαι να κλείσεις τα μάτια για να μην δεις τον Μιχάλη, τον Ηλία, και τους υπόλοιπους. Ακούς όμως τις κραυγές τους και νιώθεις την παγωμένη ανάσα τους στον λαιμό σου. Βγαίνεις από το τούνελ τρομαγμένη, αλλά δεν σταματάς, γιατί ελπίζεις πως στο επόμενο παιχνίδι θα περάσεις καλύτερα. Πας στο δωμάτιο με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες. Ήξερες ότι έχεις ελαττώματα, αλλά σε αυτούς τους καθρέφτες όλα φαίνονται χειρότερα.
Βγαίνεις από κει μέσα συμπλεγματικός, και ανάλογα τον χαρακτήρα σου, καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος. Με λίγη προσπάθεια ξεχνάς το παραμορφωμένο σου κεφάλι για να συνεχίσεις. Λες δεν πάω στη σκοποβολή να ξελαμπικάρω; Πας, σου δίνουν το όπλο, και αρχίζεις να χτυπάς στόχους.
Αδειάζει η καραμπίνα χωρίς να πετύχεις τίποτα, και ξαναπληρώνεις 3 φορές να στη γεμίσουν, μέχρι να πετύχεις τελικά κάποιο ντενεκάκι. Φεύγεις από κει με δώρο ένα παλιόκρασο, και κατευθύνεσαι χαρούμενη στα συγκρουόμενα. Παίρνεις το αυτοκινητάκι σου, βάζεις τη μάρκα, και αρχίζεις να γυρνάς γύρω-γύρω, έχοντας σκοπό να μην τρακάρεις κανέναν για να κερδίσεις κούρσα. Έλα όμως που σε κυνηγάνε οι άλλοι και πέφτουν σαν τρελοί πάνω σου.
Όχι κούρσα δεν κερδίζεις, αλλά στον επόμενο γύρο αρχίζεις να τους κοπανάς κι εσύ με μανία. Ζεσταμένη πια, και έχοντας μπει στο κλίμα, ανεβαίνεις στο τρενάκι του τρόμου.
Δένεσαι καλά και απολαμβάνεις την ανάβαση. Ώσπου φτάνεις στην κορυφή και θαυμάζεις τη θέα. Ωραία είναι στα ψηλά, και θα ήταν ωραιότερα αν δεν υπήρχαν τα χαμηλά. Το τρενάκι αρχίζει να κατεβαίνει με φόρα, ο αέρας σου στραπατσάρει τη μούρη, το στομάχι σού φτάνει στα αυτιά, και λίγο πριν λιποθυμήσεις έχεις φτάσει κάτω, και ξαναρχίζει η ανάβαση. Σκέφτεσαι τι ήθελα και μπήκα η ηλίθια στο τρενάκι, μην δω άλλη κορυφή, θέλω μόνο να κατέβω. Δεν γίνεται. Θα κατέβεις όταν τελειώσει η πίστα. Μετά από αυτό, το ρίχνεις στα αθώα παιχνίδια, όπως να ψαρεύεις πάπιες, και να πετάς πάνινες μπάλες σε λούτρινα αρκουδάκια. Ως γνωστόν, η τύχη είναι η γκόμενα του αρχάριου, γι αυτό μερικές φορές κερδίζεις. Φεύγεις το βράδυ έχοντας αγκαλιά μερικά σκονισμένα κουκλάκια, τα οποία πετάς στον πρώτο κάδο που θα συναντήσεις. Οριστικό αξίωμα: η ζωή είναι ένα Λούνα Παρκ με ψευτοκερδισμένους.
Η ζωή είναι ένα Λούνα παρκ με μεταλλαγμένο ποπ-κορν, και άλουστο μαλλί της γριάς. Μπαίνεις στο Λούνα παρκ και παίρνεις εισιτήριο για το τρενάκι με τα φαντάσματα. Ξεκινάς τη διαδρομή και σου κόβεται το αίμα από τον τρόμο. Βλέπεις μπροστά σου όλους σου τους γκόμενους... που νταραβερίστηκες, και φρικάρεις. Έμοιαζε ο Πέτρος με ζόμπι; Είχε ο Γιώργος δυο κεφάλια; Ήταν ο Μίλτος νεκρός σε προχωρημένη σήψη; Και όλοι αυτοί μαζί, ήθελαν να σε καθαρίσουν; Αναγκάζεσαι να κλείσεις τα μάτια για να μην δεις τον Μιχάλη, τον Ηλία, και τους υπόλοιπους. Ακούς όμως τις κραυγές τους και νιώθεις την παγωμένη ανάσα τους στον λαιμό σου. Βγαίνεις από το τούνελ τρομαγμένη, αλλά δεν σταματάς, γιατί ελπίζεις πως στο επόμενο παιχνίδι θα περάσεις καλύτερα. Πας στο δωμάτιο με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες. Ήξερες ότι έχεις ελαττώματα, αλλά σε αυτούς τους καθρέφτες όλα φαίνονται χειρότερα.
Βγαίνεις από κει μέσα συμπλεγματικός, και ανάλογα τον χαρακτήρα σου, καλύτερος ή χειρότερος άνθρωπος. Με λίγη προσπάθεια ξεχνάς το παραμορφωμένο σου κεφάλι για να συνεχίσεις. Λες δεν πάω στη σκοποβολή να ξελαμπικάρω; Πας, σου δίνουν το όπλο, και αρχίζεις να χτυπάς στόχους.
Αδειάζει η καραμπίνα χωρίς να πετύχεις τίποτα, και ξαναπληρώνεις 3 φορές να στη γεμίσουν, μέχρι να πετύχεις τελικά κάποιο ντενεκάκι. Φεύγεις από κει με δώρο ένα παλιόκρασο, και κατευθύνεσαι χαρούμενη στα συγκρουόμενα. Παίρνεις το αυτοκινητάκι σου, βάζεις τη μάρκα, και αρχίζεις να γυρνάς γύρω-γύρω, έχοντας σκοπό να μην τρακάρεις κανέναν για να κερδίσεις κούρσα. Έλα όμως που σε κυνηγάνε οι άλλοι και πέφτουν σαν τρελοί πάνω σου.
Όχι κούρσα δεν κερδίζεις, αλλά στον επόμενο γύρο αρχίζεις να τους κοπανάς κι εσύ με μανία. Ζεσταμένη πια, και έχοντας μπει στο κλίμα, ανεβαίνεις στο τρενάκι του τρόμου.
Δένεσαι καλά και απολαμβάνεις την ανάβαση. Ώσπου φτάνεις στην κορυφή και θαυμάζεις τη θέα. Ωραία είναι στα ψηλά, και θα ήταν ωραιότερα αν δεν υπήρχαν τα χαμηλά. Το τρενάκι αρχίζει να κατεβαίνει με φόρα, ο αέρας σου στραπατσάρει τη μούρη, το στομάχι σού φτάνει στα αυτιά, και λίγο πριν λιποθυμήσεις έχεις φτάσει κάτω, και ξαναρχίζει η ανάβαση. Σκέφτεσαι τι ήθελα και μπήκα η ηλίθια στο τρενάκι, μην δω άλλη κορυφή, θέλω μόνο να κατέβω. Δεν γίνεται. Θα κατέβεις όταν τελειώσει η πίστα. Μετά από αυτό, το ρίχνεις στα αθώα παιχνίδια, όπως να ψαρεύεις πάπιες, και να πετάς πάνινες μπάλες σε λούτρινα αρκουδάκια. Ως γνωστόν, η τύχη είναι η γκόμενα του αρχάριου, γι αυτό μερικές φορές κερδίζεις. Φεύγεις το βράδυ έχοντας αγκαλιά μερικά σκονισμένα κουκλάκια, τα οποία πετάς στον πρώτο κάδο που θα συναντήσεις. Οριστικό αξίωμα: η ζωή είναι ένα Λούνα Παρκ με ψευτοκερδισμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου