Ο βουβός πόνος του Θανάση Βέγγου


Μελαγχολικός και θλιμμένος ο «καλός άνθρωπος» του θεάτρου και του κινηματογράφου, δεν θυμίζει τίποτα από τον παλιό του εαυτό. Τη ζωντάνια, το χαμόγελο, την αισιοδοξία! Ο θρυλικός «Θου-Βου» έχει μία και μόνη αποστολή τους τελευταίους μήνες. Να κάνει συντροφιά...


όσο τραγικό και αν ακούγεται, στον επιστήθιο φίλο του Νίκο Γαροφάλλου, τον οποίο παρέσυρε αυτοκίνητο στις αρχές του καλοκαιριού. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχει φύγει από τη ζωή. Επισκέπτεται τον τάφο του, του μιλάει και του κάνει παρέα.

O πόνος έχει φωλιάσει βαθιά μέσα στην ψυχή του δημοφιλούς κωμικού μας. Πόνος βουβός, που τον βασανίζει, καθώς ο εσωστρεφής χαρακτήρας του δεν του επιτρέπει να τον εξωτερικεύσει. Ο Θανάσης Βέγγος, άνθρωπος ευαίσθητος και διακριτικός, κρατάει μέσα του καλά κρυμμένα τα συναισθήματά του. Ετσι αντιλαμβάνεται τη ζωή, χωρίς πολλά λόγια. Επέλεξε να ζει σιωπηλά και να μιλάει μόνο μέσα από τη δουλειά του. Το έργο του είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί με το κοινό του. Δεν μιλάει εύκολα στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω του, ούτε καν στην οικογένειά του. Ο άδικος τρόπος με τον οποίο έφυγε από τη ζωή ο φίλος του Νίκος, την ώρα που βγήκε να κάνει το βραδινό του περίπατο στο Λουτράκι, έχει ραγίσει την καρδιά του. Τον έχει γονατίσει ψυχικά και σωματικά. «Του στοίχισε πολύ, είναι απελπισμένος» σχολίασε χαρακτηριστικά η Κάκια Ιγερινού.

Η εικόνα του φίλου του έρχεται και ξαναέρχεται στο μυαλό, θυμάται τις δύσκολες στιγμές μέσα στο νοσοκομείο και την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της γυναίκας του, της γνωστής σεναριογράφου Κάκιας Ιγερινού. Εικόνες τις οποίες δεν μπορεί να σβήσει, να ξεχάσει.

«Καλύτερα να έφευγα εγώ Κάκια και όχι ο Νίκος» της είχε πει, όταν εκείνη περίμενε με αγωνία έξω από την Εντατική.

πηγή Espresso

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο Άδωνις φαντάζεται μέρες του 1917

Ο Άδωνις Γεωργιάδης από την ασφάλεια του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που φρουρείται σαν «αστακός», ρίχνει κλεφτές ματιές έξω, στην πλατεία...