ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΗΡΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΝΤΟΣ ΥΠΑΡΧΙΦΥΛΑΚΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
«Ο σύζυγός μου πέθανε εδώ και καιρό και ακόμη ασχολούνται μαζί του. Δεν τους έφταιξε σε τίποτα, ας αφήσουν επιτέλους την ψυχή του να ηρεμήσει εκεί που είναι».
Η σύζυγος του Νεκτάριου Σάββα, του υπαρχιφύλακα της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας που τον περασμένο Ιούνιο έπεσε θύμα στυγνής δολοφονίας από το μπαράζ πυρών της οργάνωσης «Σέχτα Επαναστατών», Ταξιαρχία Αθανασάκη ξεσπά σε συνέντευξή της στην «Espresso», μετά τα ανοσιουργήματα κάποιων νοσηρών εγκεφάλων που συνεχίζουν ακόμη και μετά θάνατον να «σκοτώνουν» τον άνθρωπό της σπιλώνοντας τη μνήμη του. Η κ. Αθανασάκη δεν παραλείπει να τονίσει ότι θέλει να πληρώσουν οι άνθρωποι που συνέλαβαν και εκτέλεσαν το σχέδιο της στυγερής δολοφονίας του συζύγου της.
Μιλάει για πρώτη φορά για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε και εξακολουθεί να περνά, αφού εκτός από την απώλεια του συζύγου της, που δολοφονήθηκε εν ώρα καθήκοντος (ήταν ένας από τους άνδρες της φρουράς προστατευόμενης μάρτυρος στη δίκη του ΕΛΑ), έχει να αντιμετωπίσει και μια σειρά κατάπτυστων ενεργειών που βεβηλώνουν τη μνήμη του. Πριν από λίγες εβδομάδες, σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου άκουσε τους χαιρέκακους στίχους ενός τραγουδιού που μόνο ένας αρρωστημένος νους θα μπορούσε να συνθέσει και να μελοποιήσει. Το περιεχόμενό του βρίθει υβριστικών και χλευαστικών χαρακτηρισμών εις βάρος της μνήμης του άτυχου Νεκτάριου Σάββα, που στα 41 του χρόνια αναίτια έγινε στόχος ψυχρών εκτελεστών. Η ανηθικότητα όμως αυτών των ατόμων που το έγραψαν δεν σταματά σε αυτό το σημείο, αφού χλευάζουν ακόμα και την οδύνη της 76χρονης σήμερα μητέρας του, που έχασε τον μονάκριβο γιο της. Μάλιστα, τον περασμένο Ιούνιο -όταν έγινε και η δολοφονία- στην ίδια ιστοσελίδα είχε αναρτηθεί και μια φωτογραφία του Νεκτάριου Σάββα, της οποίας η επεξεργασία μόν
«Στις 26 Αυγούστου άκουσα το κοροϊδευτικό τραγούδι που σπιλώνει τη μνήμη του συζύγου μου στο Indymedia, αφού ήδη είχα δει και τη φωτογραφία με το ανάλογο περιεχόμενο τον περασμένο Ιούνιο, η οποία έδειχνε και την παράνοια αυτών των ατόμων που την ανάρτησαν, αφού τον παρουσίαζαν διάτρητο από σφαίρες. Φοβάμαι με όλα αυτά που βλέπω, γιατί αύριο μεθαύριο μπορεί να τα δει και το παιδί μου» λέει με νόημα στην «Espresso» η Ταξιαρχία Αθανασάκη και συνεχίζει: «Συνηθίζω να μπαίνω στο Ιντερνετ και να διαβάζω ό,τι δημοσιεύεται και αναρτάται περί της δολοφονίας του συζύγου μου. Το συγκεκριμένο τραγούδι που άκουσα δυστυχώς τις προάλλες δεν αποτελεί παρά μόνο μια βαθιά ικανοποίηση και ένα παραλήρημα χαράς γι’ αυτό που κάνανε στον σύζυγό μου και μια ανείπωτη ευτυχία για το θλιμμένο πρόσωπο της μητέρας του. Οταν το είδα, η πρώτη μου κίνηση ήταν να πάρω τηλέφωνο στην υπηρεσία του συζύγου μου και να τους ενημερώσω. Εκτοτε η σελίδα δεν ανοίγει, ενώ επίσης γνωρίζω ότι αυτοί που το έπραξαν είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν».
«Τι ευτυχία όταν πεθαίνει η εξουσία / έτσι γελάμε, / αντίο, θα μας λείψεις» είναι μόνο μερικοί από τους στίχους του αναίσχυντου δημιουργήματος. (Η φωτογραφία και οι στίχοι του τραγουδιού είναι στη διάθεση της εφημερίδας, αλλά για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύονται.)
«Εκείνο το πρωί κοίταξε εμένα και την κόρη μας»
Ηταν λίγα λεπτά μετά τις 6.00 το πρωί της 17ης Ιουνίου όταν ο υπαρχιφύλακας Νεκτάριος Σάββας, ενώ βρισκόταν εντός του αυτοκινήτου του στη συμβολή των οδών Πορφύρα και Δημητρακοπούλου στα Ανω Πατήσια, πλησίον δηλαδή της οικίας της προστατευόμενης μάρτυρος, περικυκλώθηκε από τρία άτομα. Δευτερόλεπτα αργότερα του αφαίρεσαν τη ζωή με απύθμενο μίσος πυροβολώντας τον είκοσι τέσσερις φορές…
Η σύζυγός του άκουσε την τραγική είδηση από τα μέσα ενημέρωσης. «Σηκώθηκα το πρωί να πάω στη δουλειά και το έμαθα από την τηλεόραση. Κάνανε μάλιστα λάθος και είπαν ότι το θύμα είχε δύο παιδιά. Εγώ όμως, αντί να πάω στη δουλειά, κατευθύνθηκα προς τον τόπο του συμβάντος. Την ώρα που πάρκαρα το αυτοκίνητο άκουσα στο ραδιόφωνο το όνομά του. Κι εκείνη την ώρα δυστυχώς σιγουρεύτηκα».
Η σύζυγός του τονίζει ακόμη ότι δεν είχε παρατηρήσει κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά του συζύγου της που να μαρτυρά ότι φοβόταν για τη ζωή του, επισημαίνοντας ωστόσο ότι εκείνος δεν μιλούσε ποτέ στην οικογένειά του για τη δουλειά του. «Δεν μου είχε πει τίποτα, ούτε φαινόταν προβληματισμένος. Η 17η Ιουνίου ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Εφυγε από το σπίτι στις 5.00 το πρωί και θα επέστρεφε το μεσημέρι μαζί με την κόρη μας, την οποία έπαιρνε κάθε μεσημέρι από το σχολείο. Εκείνο το τελευταίο πρωινό, θυμάμαι, ξύπνησε και ύστερα πέρασε και κοίταξε εμένα και τη Γεωργία. Μας έριξε μια ματιά και έφυγε και έπειτα τον είδα εκεί που τον είδα. Πάντως, δεν μου μιλούσε ποτέ για τη δουλειά του και την επικινδυνότητά της. Εκρυβε πράγματα και από εμένα και από τους γονείς του. Τα κρατούσε όλα για τον εαυτό του». Για τον άνθρωπο και επαγγελματία Νεκτάριο Σάββα η Ταξιαρχία Αθανασάκη λέει με νόημα: «Ηταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην οικογένειά του και δεν είχε το αλαζονικό ύφος που έχουν κάποιοι αστυνομικοί, της εξουσίας δηλαδή που τους δίνει η θέση
Μάλιστα, για χάρη της οικογένειάς του επέλεξε την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία το 2004. «Επειδή τη μικρή τη μεγαλώναμε οι δυο μας, χωρίς βοήθεια, επέλεξε να υπηρετεί εκεί καθώς θα βρισκόταν πιο κοντά στο σπίτι και θα είχε πιο ελαστικό ωράριο. Το έκανε δηλαδή για κάτι καλύτερο, ώστε να μην υπάρχει ξένη γυναίκα να κρατάει το παιδί και τελικά το πλήρωσε».
«Είπα την αλήθεια στη Γεωργία για τον μπαμπά της με τον τρόπο που έπρεπε»
Η Ταξιαρχία Αθανασάκη παντρεύτηκε τον Νεκτάριο Σάββα το 1997. Η μοίρα όμως τους έδειξε από τον πρώτο καιρό της έγγαμης ζωής τους το σκληρό της πρόσωπο. «Δυστυχώς, είχαμε χάσει ένα αγοράκι λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του, είχαμε περάσει δύσκολες στιγμές με τον άνδρα μου» λέει η Ταξιαρχία Αθανασάκη. Η γέννηση της Γεωργίας έφερε ξανά το χαμόγελο στα πρόσωπά τους και η ζωή τους απέκτησε καινούργιο νόημα. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, η ειμαρμένη ανέκοψε άλλον ένα δρόμο ζωής, αυτόν του συζύγου της Νεκτάριου Σάββα και πατέρα της μονάκριβης κόρης τους. Οπως λέει, μάλιστα, η Ταξιαρχία Αθανασάκη, η κόρη της βίωσε το χαμό του πατέρα της στην ίδια τρυφερή ηλικία που είχε βιώσει κι εκείνη την ίδια απώλεια στο παρελθόν. «Τον πατέρα μου τον έχασα στην ίδια ηλικία που είναι σήμερα η κόρη μου, δηλαδή ενώ πήγαινα για την Δ’ τάξη. Η Γεωργία κατάλαβε από την πρώτη στιγμή για τον πατέρα της, απλώς δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Είχε ακούσει κάτι, αλλά δεν ήταν σίγουρη. Της είπα την αλήθεια με τον τρόπο που έπρεπε, σταδιακά. Αρχικά της είπα ότι ο μπαμπάς της χτύπησε στη δουλειά του και μετά από αρκετή ώρα της είπα ότι τελικά δεν τα κατάφερε».
Οπως λέει, οι άνθρωποι της ΕΛ.ΑΣ. είναι συνεχώς στο πλευρό της. «Μας έχουν στηρίξει παρέχοντάς μας ψυχολογική στήριξη και γενικότερα μας έχουν φερθεί σαν να είναι οικογένειά μας. Επίσης, και οι άνθρωποι του υπουργείου Δημόσιας Τάξης όποτε και να πάρω τηλέφωνο με ρωτάνε συνεχώς αν χρειάζομαι κάτι. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο».
Ερωτηθείσα αν πιστεύει ότι έγιναν λάθη ή παραλείψεις -όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ακόμη και οι περαστικοί από τον τόπο του εγκλήματος γνώριζαν ότι σε εκείνο το σημείο φρουρείται μάρτυρας κατηγορίας στην υπόθεση του ΕΛΑ- η σύζυγος του δολοφονηθέντος τονίζει: «Σίγουρα γίνανε λάθη. Ολοι γνωρίζανε τη δουλειά του συζύγου μου. Από εκεί και πέρα όμως πιστεύω ότι και οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. που ερευνούν τη δολοφονία του συζύγου μου είναι και αυτοί άνθρωποι. Δεν μπορώ να ρίξω ευθύνες, αν και σίγουρα υπάρχουν, αλλά τώρα πια δεν έχει και νόημα να κάνω κάτι τέτοιο. Νόημα θα υπάρξει για εμένα όταν συλληφθούν οι δράστες της δολοφονίας του συζύγου μου, κάτι που πιστεύω ότι θα γίνει. Δεν γνωρίζω κάτι, αλλά έχω αυτό το προαίσθημα. Θέλω οι δράστες να πληρώσουν, να μπουν στη φυλακή. Πιστεύω ότι η ΕΛ.ΑΣ. θα κάνει σωστά τη δουλειά της και θα φτάσει στους δολοφόνους. Είναι, άλλωστε, και θέμα τιμής για την αστυνομία».
Η Ταξιαρχία Αθανασάκη και η κόρη της πέρασαν το καλοκαίρι στη Νάξο, στη γενέτειρα του αδικοχαμένου ανθρώπου τους, προκειμένου να είναι κοντά στον 80χρονο πατέρα και την 76χρονη μητέρα του Νεκτάριου Σάββα, που στη δύση της ζωής τους γεύτηκαν ό,τι χειρότερο. Μάλιστα, δέχθηκε και τα πικρόχολα σχόλια κάποιων ατόμων που παρουσιάζονταν ως φίλοι της οικογένειας, επειδή προτίμησε να γίνει η ταφή του συζύγου της στα χώματα της πατρίδας του προκειμένου η τελευταία του κατοικία να είναι κοντά στους γονείς του. «Κάποιοι “φίλοι” είπαν διάφορα, εκφράζοντας την εξής απορία: “Γιατί δεν έκανες την ταφή του συζύγου σου στην Αθήνα; Δεν ήθελες να τον έχεις κοντά σου;”. Εγώ το έκανα για να μπορούν να επισκέπτονται την τελευταία κατοικία του συζύγου μου οι γονείς του, για να έχουν ένα μέρος να κλάψουν. Αλλωστε, εγώ δεν πρόκειται να λείψω από το νησί, ήμουν και θα είμαι εκεί, στην πατρίδα του συζύγου μου όπου είναι θαμμένος και όπου ζουν τα πεθερικά μου».
Η Ταξιαρχία Αθανασάκη στηρίζει αυτούς τους ανθρώπους σαν να είναι πραγματική τους κόρη και παρά τις δύσκολες στιγμές που περνά και τις ευθύνες που έχει μεγαλώνοντας πια μόνη της ένα παιδί. Και αυτό καταδεικνύει και την ακεραιότητα του χαρακτήρα της. «Οι γονείς του συζύγου μου τώρα πια είναι ζωντανοί-νεκροί. Εμεινα δύο μήνες στη Νάξο, παρ’ όλο που για μένα ήταν πιο δύσκολο από ψυχολογικής άποψης να είμαι εκεί, και θα πηγαίνω συχνά, γιατί αυτοί οι άνθρωποι στο πρόσωπο της εγγονής τους βλέπουν τη συνέχεια του παιδιού τους. Και αν μπορώ να προσφέρω κάτι, είτε την παρουσία του παιδιού μου είτε τη δική μου, θα το κάνω. Δυστυχώς, όμως, το παιδί τους, δεν μπορώ να το φέρω πίσω. Ο Νεκτάριος τους αγαπούσε πάρα πολύ τους γονείς του και εγώ θα τους κοιτάξω και θα τους φροντίσω όπως ακριβώς θα έκανε κι εκείνος» τονίζει με νόημα η σύζυγος του Νεκτάριου Σάββα, η οποία θα περάσει ένα δύσκολο χειμώνα αφού θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη δουλειά της -είναι ιδιωτική υπάλληλος σε εταιρεία- προκειμένου να αφοσιωθεί στην εννιάχρονη Γεωργία και στη φροντίδα των πεθερικών της και της ηλικιωμένης μητέρας της, που έχει υποστεί εγκεφαλικό.
Ποιος είναι ο στόχος της Ταξιαρχίας Αθανασάκη εφεξής; «Να μεγαλώσω ισορροπημένα την κόρη μου, γιατί είχε μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της, και επίσης να μπορέσω να τη μεγαλώσω με τον τρόπο που θα το έκανα μαζί με τον σύζυγό μου, ώστε αυτή η απώλεια να μην αφήσει βαθιά σημάδια στο παιδί μου». Και θα το πετύχει, γιατί το αξίζει ως άνθρωπος και ως μητέρα αλλά και γιατί η ζωή τής το χρωστά…
ΠΗΓΗ: ΕΣΠΡΕΣΣΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου