ΟΙ "ΑΠΟΡΙΕΣ" ΤΟΥ Γ. ΔΑΡΑΒΙΓΚΑ

"Δεν είναι πολλοί οι συμπατριώτες μας που γνωρίζουν ότι το κράτος επιχορηγεί απο τον προϋπολογισμό με δεκάδες εκατομμύρια Ευρώ, τα κόμματα για τις προεκλογικές δαπάνες τους. Ένα κόμμα έκανε την καλή αρχή και αντί να τα ξοδέψει σε διαφημιστικά σπότ, τα προσέφερε στο ταμείο κατά της φτώχειας. Επειδή κάποιοι χλεύασαν την πράξη αυτή, με το... σκεπτικό ότι πρόκειται για δημαγωγία, η απάντηση είναι πολύ απλή. Θα ήταν δημαγωγία αλλά και Φαρισαϊσμός αν οποιοσδήποτε προσφέρει κάποιο ποσό και στην συνέχεια ξοδεύει τα εκατονταπλάσια χρήματα για να το προβάλλει και να το διαφημίσει από τις εφημερίδες, τα κανάλια και τα ραδιόφωνα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέμα διότι η συνείδησή μου με υποχρεώνει να το κάνω, αφού θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου, αλλά και ορισμένες απορίες. Το οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα που παραχωρεί για κοινωνικούς ή άλλους σκοπούς, τα χρήματα που δικαιούται για τις προεκλογικές δαπάνες του, εκτός από την ουσιαστική και έμπρακτη συνδρομή του για εκείνους τους συμπολίτες μας, οι οποίοι στερούνται τα αυτονόητα για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως αντιλαμβάνεται την κοινωνική πολιτική. Δείχνει επίσης στα υπόλοιπα κόμματα πως, εκτός από τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, υπάρχουν απλές και πρακτικές λύσεις σε καυτά προβλήματα. Δεν είμαι αφελής να πιστεύω ότι οι πολιτικοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων αγνοούν ότι μπορούν να παραιτηθούν από τις δεκάδες εκατομμυρίων Ευρώ της κρατικής προεκλογικής επιχορήγησης και αντί να ταΐζουν παπαγάλους και πράσινα άλογα, να τα διαθέσουν υπέρ του ταμείου της φτώχειας, ή οποιασδήποτε άλλης οικονομικής προτεραιότητας για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική πολιτική κλπ. Πίστεψα, προς στιγμήν, ότι το θέμα αυτό θα συγκινούσε τουλάχιστον ορισμένους δημοσιογράφους, όχι βεβαίως εκείνους και εκείνες που ασκούν το επάγγελμά τους ως υπάλληλοι και φερέφωνα των κομμάτων, αλλά εκείνους που όλη μέρα φωνάζουν και κλαίνε για τους πτωχούς Έλληνες. Εκείνους τους δημοσιογράφους που κάθε μέρα βρίσκονται σε λαϊκές αγορές και με ένα κολοκυθάκι, μία ντομάτα, ή ένα αγγούρι στο χέρι προκειμένου να βγάλουν την μεγάλη είδηση, ρωτάνε τους βιοπαλαιστές αν έχουν ανέβει οι τιμές. Εκείνους τους δημοσιογράφους που κάθε μέρα εξευτελίζουν τους άπορους συμπολίτες μας, όταν τους δείχνουν στην τηλεόραση να τρώνε τα σάπια φρούτα και λαχανικά που μένουν στο δρόμο όταν τελειώσει η λαϊκή αγορά. Εκείνους τους δημοσιογράφους που κάθε μέρα με θριαμβευτικό ύφος, λες και χαίρονται, πληροφορούν τους Έλληνες ότι η τιμή για το αγγούρι έχει αυξηθεί από πέρυσι κατά 50%, και για τις φράουλες κατά 80%. Εκείνους τους δημοσιογράφους που κάθε μέρα τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια κάθε ηλικιωμένου συμπολίτη μας με ερωτήσεις που ούτε ένας ηλίθιος δε θα τολμούσε να κάνει: Σας φτάνουν 300 Ευρώ τον μήνα για να ζήσετε; Με 500 Ευρώ τον μήνα σας περισσεύουν χρήματα για να βάλετε στην άκρη; Δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς απ’ αυτούς να πάρει ένα μολύβι και ένα χαρτί και να υπολογίσει πόσο κοστίζει η τροφή για τους παπαγάλους και το σανό για τα πράσινα άλογα; Δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι χρηματοδοτήθηκαν με πολλά εκατομμύρια Ευρώ, που είναι λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων, οι τηλεοράσεις μέσω των πολιτικών διαφημίσεων; Δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι 500 ώρες πολιτικών διαφημίσεων στην τηλεόραση ισοδυναμούν με ένα ίσως και δύο χρόνια αξιοπρεπούς διαβίωσης χιλιάδων χαμηλοσυνταξιούχων και ανέργων; Σκέφτομαι ότι το κόμμα ή τα κόμματα που θα διαθέσουν για κοινωνικούς σκοπούς τα εκατομμύρια Ευρώ που δικαιούνται, είναι πιθανόν να χάσουν μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες ψήφους στις εκλογές επειδή δεν «βομβάρδισαν» με τηλεοπτικές διαφημίσεις τους Έλληνες πολίτες. Όμως η πιθανή απώλεια ψήφων θα προσφέρει, προσωρινή έστω, ανακούφιση σε χιλιάδες συμπατριώτες μας και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Τελικά για διάφορα καταναλωτικά προϊόντα, όπως αυτοκίνητα, καλλυντικά, απορρυπαντικά κλπ, το κόστος της διαφήμισής τους περιλαμβάνεται στην τιμή που πληρώνει ο καταναλωτής, έτσι και οι πολιτικές διαφημίσεις έχουν πληρωθεί με τους φόρους που εισπράττει το κράτος. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Αν αγοράσουμε κάποιο προϊόν και αποδειχτεί ελαττωματικό ή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, μπορούμε ανά πάσα στιγμή να το επιστρέψουμε και να αποζημιωθούμε. Όμως τι γίνεται με τα χρήματα που δίνουμε για την διαφήμιση των προϊόντων που μας πουλάνε τα κόμματα; Η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική μέριμνα κλπ είναι πολιτικά προϊόντα και κρατικές υπηρεσίες δυσανάλογα ακριβά σε σχέση με την ποιότητα τους. Το κακό όμως είναι ότι δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω τα λεφτά μας. Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι η χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι θεσμοθετημένη και υποτίθεται ότι με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η διαφάνεια και η νομιμότητα. Όμως εκτός από την διαφάνεια και τη νομιμότητα υπάρχει και αυτό που ο λαός μας το λέει «τσίπα» και εγώ θα συμπληρώσω την ηθική. Κυρίες και κύριοι σοσιαλιστές με σημαίες ευκαιρίας και κάθε τύπου, έχω μια απορία: Είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα να πεινάνε πολλοί συμπατριώτες μας και ακόμη περισσότεροι να δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα και εσείς να ξοδεύετε εκατομμύρια σε διαφημίσεις προκειμένου να σας ψηφίσουν; Εγώ έχω την βεβαιότητα ότι πρόκειται για σοσιαλιστική βαρβαρότητα αλλά και σαδισμό."  ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΡΑΒΙΓΚΑΣ