Είμαι σίγουρος ότι εάν αυτή την περίοδο έγραφα προσωπικά κείμενα στο blog που δεν αφορούν την επικαιρότητα θα είχα 3000 επισκέψεις την ημέρα!!!! Και θα το έκανα εάν δεν ήθελα να στεναχωρήσω κάποιους που με γνωρίζουν χρόνια, και ξέρουν ότι και το παραμικρό σχόλιο που γράφω το κάνω με αγάπη ,και την σκληρότερη κριτική που κάνω με αγάπη την κάνω, γιατί ο ίδιος είμαι ο πιο σκληρός επικριτής μου. Άλλωστε τι νόημα θα είχε να γράψω προσωπικά ότι με στεναχωρεί , ίσως εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο στενοχωριούνται για κάτι αντίστοιχο, ίσως στεναχωριέμαι γιατί δεν καταλαβαίνω το βαθύτερο νόημα της ζωής(και ούτε θέλω) ίσως γιατί θεωρώ ότι δεν υπάρχει για μένα οτιδήποτε ψεύτικο, ίσως γιατί λατρεύω τα λάθη μου, ίσως αμέτρητα ίσως που ζητάνε απαντήσεις, και εγώ που δεν θέλω να δώσω ούτε απάντηση , ούτε εξήγηση ούτε τίποτα. Δεν θα ήθελα ούτε να γράψω αλλά είναι πολύ βαρετό αυτό το παιγνίδι(παίζει ΑΕΚ-ΠΑΟ την ώρα που γράφω), αυτοί οι παίχτες με τις πράσινες φανέλες μέχρι τώρα (αρχή δευτέρου ημιχρόνου) σου δίνουν την αίσθηση του απόλυτου τίποτα. Έτσι είναι το απόλυτο τίποτα να θέλεις να πάρεις Πρωτάθλημα και να παίζεις σαν κότα. Ας αφήσουμε το παιχνιδάκι να εξελιχθεί και ας γυρίσουμε στο "παιγνίδι" που αρχίζει σε ένα μαιευτήριο και τελειώνει σε ....... Δεν θέλω να γράψω κάτι για την ανθρώπινη φύση , ούτε για την ατιμωρησία που επικρατεί στην χώρα μας, ούτε κάτι προσωπικό να γράψω, να γράψω για εσάς ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Απλώς μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, και παρότι το ματς έχει ανάψει, έχω ακόμη την αίσθηση του απόλυτου τίποτα και αυτή την αίσθηση δεν μπορείς να την μεταφέρεις γιατί δεν περιγράφεται με λέξεις , δεν μοιράζεται με κάποιον , είναι μοναχική, ανεξάρτητη, ελεύθερη και για αυτό πολύ επικίνδυνη, τόσο όσο και η ζωή όχι πάντα αλλά υπάρχει και αυτή και δεν πρέπει να την παραγνωρίζουμε. Πως θα μπορούσε άλλωστε κάποιος να παραγνωρίσει την ζωή του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου